- გამარჯობა ნერო ლუციუს კლავდიუს დრუზუს გერმანიკუს ცეზარო.
- სალამი ნიკა.
- მოდი დავიწყოთ. შენ 54 წლის იყავი როცა გახდი რომის იმპერატორი და გახასიათებდნენ, როგორც გარყვნილს, გიჟს, სასტიკს. რასიტყვი ამაზე?
- შენ როგორ გგონია? თავს მოვაჭრი ყველას და ვარსქენისი არ იყოს ასტამს ვუხეთქნამ თავში ვინც ეს თქვა.
- ლიტერატურა გცოდნია...
- ხო, ლექსებს ვთხზავდი, ვმღეროდი, ცირკშიც კი ვჯამბაზობდი, ვხატავდი და ეს ვისაც არ მოსწონდა სიკვდილით ვემუქრებოდი.
- მერე რა გიხარია?!
- ასტამს გიხეთქნავ!
- კარგი, ხო! ვიცი, რომ 64 წლის რო იყავი, რომში ხანძარი გააჩინე და ყველაფერი ქრისტიანებს დააბრალე. მერე ის ქრისტიანები დაწვი და მხეცებს დაგლეჯინე...
- დედას გეფიცები ასე არ იყო.
- შენ შენი დედა მოაკვლევინე. არც სხვები დაიფიცო, ვიცი, რომ ძმაც,ცოლიც და ერთი პოეტიც მოკალი. უფრო სწორად პოეტი თავის მოკვლამდე მიიყვანე.
- ინტერვიუა თუ დაკითხვა?
- აქ კითხვებს მე ვსვამ! ვხუმრობ. მოკლედ ბოლოს ტვინი წაგიღეს ამ აჯანყებებით და თავი მოიკალი. თუ არ ვცდები ასე იყო.
- თითქმის... უფრო სწორად-არა... მომკლეს...
- ნერუს, ნუ მატყუებ.
- მართალი ხარ. უი! და ბოლო სიტყვები იცი რა ვთქვი?
- "ოო! რა მსახიობი ვიღუპებიო!"
- ხო მაგარი ვარ? ვამაყობ ჩემით.
- რატომ?
- იმიტომ, რომ ეს ვთქვი და არა "უფალო, შემიწყალე, შემინდე ცოდვები". ტფუი. სიკვდილი უნდა იყოს ორიგინალური.
- ატრაკებ. კარგი, დაბრუნდი საიდანაც მოხვედი. აბა Hey!
/ნიკოლოზ გელენიძე/
ავტორი ნიკოლოზ გელენიძეა ამისიც და იდეისიც, აქ კი მე დავდე, მე გუგა ვარ ნიუტონი (ვიცით რომ იმდენი მე რა მითხარით!) ("იასნია" მუდამ თქვენი და არა მონა-მორჩილი) (წითელი მზე, შავი ზღვა, ზღვაზე კიდე ვაშლები! ვაშლები, ვაშლები არ დამიწყო წღაპრები!)
No comments:
Post a Comment